Dit wordt het tweede deel van een blog dat uit ongeveer 6 delen zou gaan bestaan. Helaas schrijf ik dit deel thuis op de bank. Alle buitenlandse vrijwilligers zijn naar huis gestuurd in verband met het Corona virus. Er werden al vaker gesprekken gevoerd over de rol van dit project in deze tijden van virusmaatregelen. Brengen wij met ons team geen besmetting naar de afgelegen gebieden? Wat gebeurt er met de Nepalezen als het virus hier echt rond gaat waren? Volgens de autoriteiten was er in heel Nepal nog maar 1 Corona geval geweest en die was al genezen. Dat is natuurlijk erg ongeloofwaardig, Nepal grenst aan China en wordt bezocht door vele toeristen uit de hele wereld. Daarnaast werken veel Nepalezen in het buitenland.

Uiteindelijk is op maandag 16 maart besloten om het hele internationale team te laten vertrekken. Op dinsdag met de bus naar Kathmandu en op woensdag vliegen. We zijn alle 7 goed aangekomen in onze thuislanden. Het is ons erg moeilijk gevallen om de lokale mensen achter te laten. Er staat hen nog een hele uitdaging te wachten. Gelukkig zijn er in de afgelopen jaren een aantal Nepalezen opgeleid tot eerstelijns gezondheidswerker. In de kliniek is nu een Corona crisis centrum opgericht en zijn ze de lokale bevolking aan het voorbereiden op de pandemie. Graag wil ik jullie in een volgend blog meer vertellen over de ontwikkelingen in Baijabarahi. Ze hebben onze donaties in ieder geval nog steeds hard nodig.

Maar laat ik beginnen met iets meer te vertellen over het werk in de kliniek. Regelmatig heb ik de vraag gekregen wat een acupunctuurkliniek in de rurale gebieden van Nepal kan toevoegen. Nepal is een van de armste landen ter wereld. In de afgelegen gebieden is er vrijwel geen toegang tot gezondheidszorg. Het Acupuncture relief project is geen “alternatieve” kliniek maar biedt gratis eerstelijns gezondheidszorg. De meeste patiënten zijn nog nooit bij een dokter geweest. Ze bezoeken de kliniek met bijvoorbeeld pijnklachten. Bij hun bezoek krijgen de patiënten een algemene check up en ze worden behandeld met acupunctuur.

Bij de eerste intake wordt de bloeddruk gemeten, het bloedsuiker gecontroleerd en de zuurstof saturatie gemeten. Bij afwijkende waarden worden bij de komende 3 bezoeken opnieuw controles gedaan en indien nodig volgt er een doorverwijzing naar een arts. Op deze manier worden veel patiënten met hoge bloeddruk, diabetes en COPD ontdekt die vervolgens in contact worden gebracht met de juiste hulp. Inmiddels worden de patiënten behandeld voor hun klachten met acupunctuur, een zeer goedkope en effectieve methode voor het behandelen van onder andere gewrichtsklachten, spijsverteringsklachten, verlammingen en ademhalingsproblemen.

Mijn eerste werkdag was in een satelliet kliniek op 30 min afstand met de tuktuk. De afgelopen jaren zijn er een aantal extra klinieken geopend omdat de patiënten soms uren moeten lopen om bij de kliniek te komen. De behandelingen vinden daar vaak in de openlucht plaats, in het zonnetje. Er is wel ruimte binnen maar dat vindt iedereen te koud. Ik wilde een man met lage rugpijn graag op een behandeltafel binnen behandelen maar dat weigerde hij pertinent. Hij wilde liever buiten in het zonnetje, zittend in een stoel, de naalden in zijn rug.

De kliniek opent ‘s morgens om 8.30 en bij aankomst staan de mensen al in de rij. Van 12.30 tot 13.30 gaan we lunchen in het dorpje en vervolgens werken we door tot 16.30. Per uur behandel je gemiddeld 3 patiënten zodat ik aan het einde van de dag zomaar 20 patiënten heb gezien. In Bergen zie ik gemiddeld 7 mensen per dag en ben ik een uur lang 1 op 1 in contact. Nu zit er iemand in de naalden op een stoel, een ander ligt op een behandeltafel met cups en moxa en bij de volgende ben ik de bloeddruk aan het meten. Inmiddels is het een totale chaos om me heen, mensen schreeuwen door elkaar, bemoeien zich met elkaars verhaal en kinderen kijken mee.

In al deze hectiek zijn de vertaalsters een ongelofelijke hulp. De communicatie met de patiënten verloopt natuurlijk volledig via hen maar zij houden ook je agenda en je patiënten in de gaten. Op verzoek meten zij de bloedsuikers, plakken moxa torentjes, halen de naalden eruit en herinneren je eraan hoeveel mensen er zitten te wachten. Ze vertalen niet alleen letterlijk wat de patiënten vertellen maar duiden ook culturele misverstanden. En dan zijn ze ook nog heerlijk vrolijk gezelschap en altijd in voor een geintje.

In de avonduren hebben we les gekregen over infectieziekten zoals tuberculose en typhus, over COPD en over orthopedie. Daarnaast hebben we les gegeven aan de vertaalsters over EHBO, diabetes en hoge bloeddruk. Een overvolle agenda dus waardoor we om 21 uur allemaal al lagen te slapen. En toen kwam na 16 dagen plotseling het nieuws dat Nepal op slot zou gaan. De organisatie van het project heeft hierop direct besloten dat we allemaal zo snel mogelijk naar huis moesten. De kliniek en satelliet klinieken zijn gesloten voor onbepaalde tijd. De Nepalese staf houdt zich bezig met corona voorlichting en staat klaar om de bevolking op te vangen. Hoe dat er uit gaat zien weet ik niet. IC bedden of beademingsapparatuur zijn er niet. Ik maak me erge zorgen. We staan nog dagelijks in contact met elkaar dus ik hou jullie op de hoogte.

Op maandag 2 maart 2020 ben ik aangekomen in Kathmandu, Nepal. Het is 30 jaar gelden dat ik hier voor het laatst was. Toen kwam ik met een bus vanuit India de grens over. Flink vermagerd na 3 maanden backpacken. Nog maar een paar jaar afgestudeerd als verpleegkundige, baan opgezegd en ik zou het allemaal wel weer zien als ik 4 maanden later terugkwam in Nederland. Een mooie trekking door de Himalaya, een bezoek aan de neushoorns in het Chitwan park en natuurlijk de tempels van Kathmandu. Dit keer ben ik hier met een heel ander doel.

Bijna een jaar geleden stond er een oproepje in de Huang Ti, het kwartaalblad van de Nederlandse vereniging voor acupunctuur. Gerie Negen en Adriënne van Vreden waren op bezoek geweest bij een Amerikaans project in Nepal. In Baijabarahi, 4 uur ten zuidwesten van Kathmandu heeft een Amerikaan een kliniek opgezet (The Acupuncture Relief Project) die eerste lijn gezondheidszorg levert en op zoek is naar meer vrijwilligers, acupuncturisten wel te verstaan. Zij vroegen acupuncturisten om zich op te geven om 2 maanden aan het werk te gaan in de kliniek. Ik heb geen moment getwijfeld en heb me dezelfde dag nog aangemeld.

En nu is het dan eindelijk zo ver. Na een telefonische sollicitatie ben ik aangenomen voor het Third World Immersion Program. In blokken van 8 weken komt er steeds een team van 6 acupuncturisten naar Nepal. Ik ben ingedeeld in het kamp maart-april 2020. In de afgelopen maanden ben ik goed voorbereid door het lezen van blogs van mijn voorgangers, het kijken van filmpjes en door video vergaderingen met mijn toekomstige collega’s. En toch heb ik het gevoel dat ik geen idee heb wat me te wachten staat.

Tsering Sherpa, de Nepalese leider van het project, heeft me opgehaald op de luchthaven en naar het hotel gebracht. De volgende morgen beginnen we met een ontbijtoverleg waarin ik al mijn mede teamleden ontmoet. 3 Amerikaanse vrouwen van rond de dertig, een Amerikaanse man van 55, een Nieuw-Zeelandse van 29 en een Australische van 27 jaar. Allen zijn net afgestudeerd en hebben nog geen praktijkervaring.

Op woensdag worden we per bus naar Baijabarahi vervoerd, 4 uur over kronkelige bergweggetjes. Een prachtige en hobbelige reis. We worden ongelofelijk gastvrij ontvangen door de Nepalese staf met bloemenkransen, welkomstsjaaltjes en een Tika. Dezelfde middag nog begint de eerste introductie les. Ons wordt verteld dat we per dag 20 patiënten gaan behandelen. Meestal op een stoel, soms op een bed. Je behandelt ongeveer 4 mensen tegelijk in een ruimte waar 4 andere teamleden ook 4 patiënten behandelen. Daarnaast heeft iedere behandelaar een eigen vertaler, ik zie een totale chaos voor me.

Het project is vooral gericht op het bieden van basis zorg. De hele donderdag worden we getraind in het meten van de bloeddruk, de temperatuur, de ademhaling en de zuurstof saturatie. We leren werken met een oorkijker en bloedsuikermeter. Gedurende de komende weken zullen we doorlopend les krijgen in de avonduren over onder andere orthopedische diagnostiek, het monitoren van hoge bloeddruk en het begeleiden van hoge bloedsuikers. De acupunctuur is in zekere zin van ondergeschikt belang. We zijn er vooral om te signaleren en door te verwijzen indien nodig. Vervolgens behandelen we met acupunctuur wat we kunnen zoals pijnklachten, artrose, chronische longklachten, oorontstekingen en verlammingen.

Ook al ben ik van deze groep de meest ervaren acupuncturist en tevens verpleegkundige, ik begin me toch aardig gespannen te voelen voor wat me de komende tijd te wachten staat. Er is geweldig goede begeleiding en onze vertalers zijn ontzettend behulpzaam dus het zal vast goed komen. Ik houd jullie graag op de hoogte, Namasté.