Op maandag 2 maart 2020 ben ik aangekomen in Kathmandu, Nepal. Het is 30 jaar gelden dat ik hier voor het laatst was. Toen kwam ik met een bus vanuit India de grens over. Flink vermagerd na 3 maanden backpacken. Nog maar een paar jaar afgestudeerd als verpleegkundige, baan opgezegd en ik zou het allemaal wel weer zien als ik 4 maanden later terugkwam in Nederland. Een mooie trekking door de Himalaya, een bezoek aan de neushoorns in het Chitwan park en natuurlijk de tempels van Kathmandu. Dit keer ben ik hier met een heel ander doel.

Bijna een jaar geleden stond er een oproepje in de Huang Ti, het kwartaalblad van de Nederlandse vereniging voor acupunctuur. Gerie Negen en Adriënne van Vreden waren op bezoek geweest bij een Amerikaans project in Nepal. In Baijabarahi, 4 uur ten zuidwesten van Kathmandu heeft een Amerikaan een kliniek opgezet (The Acupuncture Relief Project) die eerste lijn gezondheidszorg levert en op zoek is naar meer vrijwilligers, acupuncturisten wel te verstaan. Zij vroegen acupuncturisten om zich op te geven om 2 maanden aan het werk te gaan in de kliniek. Ik heb geen moment getwijfeld en heb me dezelfde dag nog aangemeld.

En nu is het dan eindelijk zo ver. Na een telefonische sollicitatie ben ik aangenomen voor het Third World Immersion Program. In blokken van 8 weken komt er steeds een team van 6 acupuncturisten naar Nepal. Ik ben ingedeeld in het kamp maart-april 2020. In de afgelopen maanden ben ik goed voorbereid door het lezen van blogs van mijn voorgangers, het kijken van filmpjes en door video vergaderingen met mijn toekomstige collega’s. En toch heb ik het gevoel dat ik geen idee heb wat me te wachten staat.

Tsering Sherpa, de Nepalese leider van het project, heeft me opgehaald op de luchthaven en naar het hotel gebracht. De volgende morgen beginnen we met een ontbijtoverleg waarin ik al mijn mede teamleden ontmoet. 3 Amerikaanse vrouwen van rond de dertig, een Amerikaanse man van 55, een Nieuw-Zeelandse van 29 en een Australische van 27 jaar. Allen zijn net afgestudeerd en hebben nog geen praktijkervaring.

Op woensdag worden we per bus naar Baijabarahi vervoerd, 4 uur over kronkelige bergweggetjes. Een prachtige en hobbelige reis. We worden ongelofelijk gastvrij ontvangen door de Nepalese staf met bloemenkransen, welkomstsjaaltjes en een Tika. Dezelfde middag nog begint de eerste introductie les. Ons wordt verteld dat we per dag 20 patiënten gaan behandelen. Meestal op een stoel, soms op een bed. Je behandelt ongeveer 4 mensen tegelijk in een ruimte waar 4 andere teamleden ook 4 patiënten behandelen. Daarnaast heeft iedere behandelaar een eigen vertaler, ik zie een totale chaos voor me.

Het project is vooral gericht op het bieden van basis zorg. De hele donderdag worden we getraind in het meten van de bloeddruk, de temperatuur, de ademhaling en de zuurstof saturatie. We leren werken met een oorkijker en bloedsuikermeter. Gedurende de komende weken zullen we doorlopend les krijgen in de avonduren over onder andere orthopedische diagnostiek, het monitoren van hoge bloeddruk en het begeleiden van hoge bloedsuikers. De acupunctuur is in zekere zin van ondergeschikt belang. We zijn er vooral om te signaleren en door te verwijzen indien nodig. Vervolgens behandelen we met acupunctuur wat we kunnen zoals pijnklachten, artrose, chronische longklachten, oorontstekingen en verlammingen.

Ook al ben ik van deze groep de meest ervaren acupuncturist en tevens verpleegkundige, ik begin me toch aardig gespannen te voelen voor wat me de komende tijd te wachten staat. Er is geweldig goede begeleiding en onze vertalers zijn ontzettend behulpzaam dus het zal vast goed komen. Ik houd jullie graag op de hoogte, Namasté.